Bonita Avenue – Peter Buwalda

Voor de leesclub Hoofdletters was het bejubelde boek van Peter Buwalda het boek voor de maand november. Een stevig boek, maar liefst 543 bladzijden. Dan is het ook niet meer zo verbazingwekkend om te horen dat Buwalda er vier jaar over heeft gedaan om het boek te schrijven. De uitgever Bezige Bij heeft geduld moeten hebben want het contract was al getekend voor er een letter op papier stond.

Bonita Avenue kent drie hoofdpersonen, ieder vertellen zij hun deel van het verhaal. Het zijn Siem Sigerius, zijn stiefdochter Joni en haar vriend Aaron Bever. Siem is rector magnificus van de Universiteit Twente. Hij heeft grote vooruitzichten want hij maakt kans op een ministerpost. Joni en Aaron hebben samen een lucratief handeltje dat bij de andere familieleden niet bekend is. Wilbert, de echte zoon van Siem, weet de rust aardig te verstoren als hij in het jaar van de vuurwerkramp in Enschede uit de gevangenis komt. In dat jaar explodeert ook de familie Sigerius. Ik vind het moeilijk om meer over het verhaal te vertellen zonder teveel prijs te geven.

Wie opziet tegen het lezen van een boek van deze omvang, laat je niet afschrikken. De schrijfstijl van Buwalda is soepel, het leest lekker door. Buiten dat, de structuur van het boek, drie hoofdpersonen die afwisselend hun verhaal vertellen, maakt je nieuwsgierig naar het vervolg van hun eigen verhaal. Daarbij moet je wel blijven opletten want het zijn niet alleen drie hoofdpersonen die hun verhaal vertellen maar zij vertellen ieder ook over heden en verleden. Daarbinnen ook weer flashbacks. Complex, maar goed te volgen en het maakt het boek alleen maar boeiender. Het is knap hoe Buwalda de drie hoofdpersonen en hun onderlinge relaties neerzet. Een punt van kritiek is dat veel personen worden geïntroduceerd die daarna in het verhaal helemaal geen rol meer spelen. En er gebeurt wel heel veel. Soms is een zin onnodig lang. Neem bijvoorbeeld deze zin,

“Nadat Tineke haar oudste dochter achterna was gelopen, de kamer uit naar de slaapkamers, en hij en Janis de afgekoelde aardappelkroketjes bij elkaar hadden geraapt en Sigerius, zwijgend in alle talen, met stoffer en blik de porseleinscherven bij elkaar had geveegd, de afwasmachine ingeruimd, en de talloze gordijnen had dichtgetrokken, nadat de enige menselijke geluiden die ze maakten hun voetstappen waren geweest, hun neuzen die ze ophaalden, de beschaamde kuchjes wanneer ze elkaar in de weg liepen, en toen de serre weer de serre was en Sigerius met een whisky in z’n hand en z’n koptelefoon op z’n hoofd in een leunstoel was gaan zitten, en hij verslagen en ineens doodmoe naar boven was gesloft, toen hij zich in de logeerkamer had uitgekleed, in het badkamertje aan het begin van de overloop zijn temazepams had geslikt, en eindelijk in de houten twijfelaar achter de opgekrulde Joni was gekropen, begon de lange nacht van  20  mei  2000 “.

Een lange zin, maar toegeven, toch prettig om te lezen. Het geeft een goede indruk van de schrijfstijl van Buwalda. Uiteindelijk heb ik het boek met vier sterren gewaardeerd. Misschien komt dat door alle jubelverhalen die ik had gehoord voordat ik aan het boek begon. Dat maakt dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Het is een knap geschreven boek, zonder twijfel. Maar het is allemaal wel wat veel van het goede en het slotakkoord duurt echt te lang. Desalniettemin, wat mij betreft wel een aanrader.

Ik las vandaag dat de filmrechten voor het boek verkocht zijn, het wachten is nu op de film.

Als je nog meer over Peter Buwalda en Bonita Avenue wilt weten. Een uitgebreid interview met de schrijver op LezenTV en in Vrij Nederland en een recensie in het Parool. En deze opname van Opium Night Live tot slot. Door deze uitzending zag ik toch een stukje van The Voice of Holland terwijl ik mijn uiterste best heb gedaan er niets over te zien of te lezen. Alle hashtags in Twitter waren al genoeg. Maar het is leuk om Buwalda ook over andere dingen te horen praten dan zijn bejubelde boek.

Manipulatie – Mark Allen Smith

Oorspronkelijke titel: The Inquisitor vertaald door Mariëlle van Gelder

Ik was een van de gelukkigen die dit boek mocht recenseren voor de Crimezone Buzzzclub. Op basis van de korte omschrijving leek het boek de moeite van het lezen waard. Ik kende de schrijver Mark Allen Smith niet. Misschien niet zo vreemd want Smith heeft weliswaar al meer dan twintig jaar ervaring al scenarioschrijver, Manipulatie is zijn debuut als thrillerschrijver.

Het verhaal gaat over Geiger. Een aparte naam voor een hoofdpersoon. Ik vraag me af of de schrijver een bedoeling met de keuze van deze naam heeft gehad. Op de achterflap staat Geiger omschreven als een man met een gave, hij laat mensen de waarheid spreken. In de praktijk blijkt dat minder een gave dan een manier van behandelen. Hij martelt de mensen, fysiek en psychisch, met als gevolg dat ze de waarheid spreken. Het verkrijgen van informatie is zijn “vak”. Zijn partner Harry Boddicker haalt de klanten binnen en Geiger zorgt ervoor dat de waarheid boven tafel komt. Hij hanteert daarbij maar drie regels, geen kinderen, geen mensen die in het verleden een hartinfarct hebben gehad en geen mensen ouder dan 72 jaar. Als door een onzorgvuldigheid van Boddicker een van zijn slachtoffers een kind blijkt te zijn, zet Geiger alles op alles om het kind te redden.

Na het lezen van de proloog vroeg ik me af of ik dit wel een boek voor mij zou zijn. De beschrijving van de technieken die Geiger hanteert om de waarheid uit een ander mens te krijgen, is bepaald onprettig om te lezen. Gelukkig verandert de toon van het verhaal na het eerste hoofdstuk. De persoon Geiger staat centraal. Daardoor boeit het verleden van Geiger al snel meer dan de zaken waarvoor hij wordt ingeschakeld. Het is duidelijk dat hij in zijn leven iets heeft meegemaakt dat er voor heeft gezorgd dat hij vrijwel zonder emotie kan martelen. Maar wat?
Mark Allen Smith weet vanaf het begin te boeien. De spanning wordt al in de proloog opgebouwd met de ondervraging van Matthew. Dan is het Geiger die alle aandacht krijgt waardoor je als lezer meer wilt weten over zijn verleden. Terwijl Geiger zich langzamerhand meer gaat herinneren en duidelijk wordt welke verschrikkingen zijn allemaal heeft moeten doorstaan, ontwikkelt zich de achtervolging waarbij de opdrachtgevers de jongen ten koste van alles in hun macht willen krijgen. Omdat Mark Allen Smith zowel een spannend verhaal heeft geschreven dat vanaf het begin boeit maar daarnaast ook veel aandacht besteedt aan de personages, is het een thriller die de moeite van het lezen meer dan waard is. Mijn enige punt van kritiek is het slot. Na alle spanning vond ik het verhaal een beetje uitgaan als een nachtkaars. Daarom is mijn uiteindelijke oordeel drie sterren.

Enter, Night – Michael Rowe

I received this book as part of NetGalley in exchange for a review. Quite different from the kind of books I usually read. But that’s all right, reading a book that makes you step out of your comfortzone. Enter, Night by Michael Rowe is that kind of a book to me. Not entirely true, because I’ve read Black Swan Rising by Lee Carroll as one of the books in the Transworld Book Challenge. Yet, this is a completely different, much more creepy novel. A horror-novel with vampire-type creatures. And, believe it or not, I really liked it. It’s Michael Rowe’s first novel and he can be proud of it.

The novel is about Christine Parr, her daughter Morgan and her brother-in-law Jeremy Parr. Christine and Jeremy left Parr’s Landing years ago for different reasons but mainly to escape from Adeline, the dominating mother of Jack and Jeremy. After Jack, Christine’s husband was killed in an accident, Christine and Jeremy have no other choice then to return to Parr’s Landing. They’re forced to beg Adeline for help, who is unfortunately still the same the unbearable, hate-filled woman she used to be. Billy Lightning is also returning to Parr’s Landing. A professor who seeks answers to the recent killing of his father and believes the killing is connected with the history of murder and madness associated with the land Adeline Parr owns.

The novel is creepy, violent and terrifying. It’s extremely well written with fabulous characters. My favorite character in the novel is Finn, the 12 year old boy with his dog Sadie. I really enjoyed reading Rowe’s description of the relationship between Finn and his dog. Yet, it’s also the part of the book that is sometimes so scary that you have to put down the book. What I like about the book is that there are a lot of characters to sympathize with, Finn and his dog, Christine, Morgan Jeremy, Billy, they’re all very lovable characters.

The prose is outstanding. Consider Rowe’s description of the images Finn has: “the gift of a glimpse of the world as experienced from Sadie’s perspective – a mosaic of smell no human nose would ever experience; the literature of light on grass and snow; the secret language of birds and squirrels and cats; the true meaning of unconditional love, something no human being would ever truly understandl the perfect ecstasy of Finn’s fingers combing through her soft black fur, the utter completion of falling asleep at the foot of his bed. Pure and uncomplicated gratitude for every affection ever shown to her. Vigilance for Finn’s safety. Selfsacrifice”. A quote to remember “when she was sure she could see the beauty, she allowed herself to feel hope”. It’s not what I expected to find in a vampire fiction novel.

I’m very curious about the next novel by Michael Rowe. This one deserves four stars. Here you can find the website of Michael Rowe.

In 2011 las ik deze 49 boeken

In 2011 heb ik heel wat gelezen. De 2011-reading-challenge bij Goodreads heb ik in  ruimschoots gehaald. Het werden er geen 45 maar uiteindelijk staan er 49 boeken op de lijst. En dit zijn ze, gerangschikt op aantal sterren.

Maar liefst vijf boeken met vijf sterren dit jaar. De onbetwiste nummer 1 is toch echt Rules of Civility van Amor Towles. Goed nieuws voor degenen die liever in het Nederlands lezen want met de titel Een Kwestie van Hoffelijkheid verschijnt het boek een van de komende dagen bij Orlando Uitgevers. Op de tweede plaats het bijzondere boek van Mark Haddon, the Curious Incident of the Dog in the Night-time. A Visit from the Goon Squad van Jennifer Egan eindigt op de derde plaats. Naast de boeken die ik met vijf sterren heb gewaardeerd zijn er maar liefst 29 boeken met 4 sterren op de lijst. Op de laatste dag van dit jaar kan ik dan ook alleen maar vaststellen dat 2011 een goed leesjaar is geweest.

Rood Waas – Patricia Cornwell

Patricia Cornwell – Rood Waas, editie 2011, 400 blz.
Oorspronkelijke titel: Red Mist. Vertaald door Mieke Trouw-Luyckx en Yolande Ligterink

Rood Waas werd me toegezonden door Uitgeverij Sijthoff. Ik was een van de gelukkigen die het boek mochten lezen voor de Crimezone Buzzz-club. De kreten op de achterflap zijn niet gering. Op nu.nl “De echte Scarpetta” is terug, de Volkskrant “Cornwell excelleert als ze de menselijke geest ontrafelt”, het AD “Eenzame topklasse”. Deze uitlatingen in combinatie met het plezier en de spanning waarmee ik eerdere Scarpetta-romans van Cornwell heb gelezen, zorgden er voor dat ik met hoog gespannen verwachtingen aan het boek ben begonnen.

Kay Scarpetta gaat op bezoek bij Kathleen Lawler, in de extra beveiligde afdeling van Georgia Prison for Women. Kathleen Lawler zit een straf van 20 jaar uit omdat ze iemand heeft doodgereden terwijl ze dronken achter het stuur zat. Vreemd genoeg gaat Kay niet op eigen initiatief op bezoek, het is Kathleen die haar heeft uitgenodigd. Kay besluit op het verzoek in te gaan omdat ze meer wil weten over de moord op Jack Fielding, een van haar collega’s. Jack lijkt te zijn doodgeschoten door Dawn Kincaid, de dochter van hem en Kathleen.

Het werd een tegenvaller. Tot hoofdstuk 15 was het verhaal vooral chaotisch, moeilijk te volgen en helemaal niet boeiend. Het kabbelt allemaal een beetje voort, beschrijvingen van de omgeving en planten voeren de boventoon. In principe lees ik een boek altijd uit en als je een boek krijgt toegestuurd voor een recensie dan is er een extra reden om het boek uit te lezen maar het heeft wel moeite gekost. Gelukkig wordt het verhaal na hoofdstuk 15 spannender, iets minder chaotisch en er lijkt naar een plot te worden toegewerkt. De lezer wordt meer meegenomen in het verhaal en de komst van Lucy en Benton helpen het verhaal meer spanning te geven. Uiteindelijk is de plot wel erg simpel. Persoonlijk vind ik het altijd aardig als ik door goed lezen en nadenken, zelf had kunnen bedenken hoe de vork in de steel zit. Dat zal geen enkele lezer lukken omdat Kay uiteindelijk meer weet dan de lezer. Jammer.

Tot slot de personages. Het mag dan al even geleden zijn dat ik de laatste Scarpetta-roman heb dichtgeslagen, de Kay en Marino van toen herkende ik niet. Vlakke personen, weinig karakter en slecht uitgewerkt. De lezer die nooit eerder een Scarpetta-roman van Cornwell las, zal zich zeker afvragen wat de populariteit van deze romanfiguur toch kan hebben veroorzaakt. Ook de beperkte rol van zowel Benton als Lucy vond ik een gemis. Misschien moet Cornwell eens denken aan een spin-off waar Benton en Lucy het verhaal dragen.

Door de tweede helft van het boek krijgt Rood Waas van mij twee sterren.

De Beste Club Trofee 2011, het viel wat tegen

Ook dit jaar heeft fwg De Verbeelding weer meegedaan aan de wedstrijd om de DBC-Trofee. Met de eerste plaats van vorig jaar hadden we tenslotte een titel om te verdedigen.

Zo’n succes blijkt moeilijk te evenaren. Op 14 december j.l. was de bespreking en het werd een tegenvaller. Na rijp beraad van de jury zijn we met 127 punten op een 14e plaats geëindigd. In totaal deden 19 clubs mee. Het zal niemand verbazen dat wij nog steeds vinden dat we meer hadden verdiend. Wat vinden jullie van onze inzending?

Maar, eerlijk is eerlijk, de winnende clubs hebben ook fantastisch fotowerk afgeleverd. De nummers 1, 2 en 3 hadden respectievelijk 141, 139,5 en 139 punten. De winnende foto’s kunnen hier worden bekeken.

Liefde & Spionage in Hitlers Berlijn – Erik Larson

Ik was de gelukkige, bij de winactie van de boekgrrls was ik degene die dit boek kreeg toegestuurd om te recenseren. De oorspronkelijke titel is In the Garden of Beasts en het boek is vertaald door Aad van der Kooij. Het boek (414 blz) is voorzien van een fraaie omslag met in de linkerbovenhoek een foto van Martha Dodd. Grappig zijn de schaduwen op de voorgrond.

Erik Larson, geboren 3 januari 1954, groeide op in Freeport, Long Island. In 1976 studeerde hij cum laude af in Russische geschiedenis. Hij was journalist bij The Wall Street Journal and Time magazine. Larson heeft al drie bestsellers op zijn naam staan, De Duivel in de Witte Stad (The Devil in the White City, 2003),  Thunderstruck (2006) en De Meteoroloog en de Storm (Isaac’s Storm, 1999).

Het is 1933. President Roosevelt is op zoek naar een nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Berlijn en heeft moeite een geschikte kandidaat te vinden. Zijn oog valt op William Dodd. Een wetenschapper die zichzelf naar voren heeft geschoven voor de functie van ambassadeur in Amsterdam of Brussel. Dat lijkt een rustige baan waarin hij alle tijd heeft om zijn boek over “the Old South” te schrijven. Roosevelt beslist anders. Op 13 juli 1933 komt Dodd met zijn familie aan in Berlijn. Dodd denkt met een neutrale houding te kunnen bereiken dat Hitler zijn optreden zal matigen. Net als zoveel anderen heeft hij het idee dat Hitler vrij snel van het toneel zal verdwijnen. De dochter van Dodd, Martha, vindt het fantastisch in Berlijn. Zij is onder de indruk van het opkomende bewind en steunt dat aanvankelijk. Hun opstelling verandert na de Nacht van de Lange Messen, de “nacht” van vrijdag 30 juni 1934 tot zondag 2 juli 1934, waarin Hitler en Himmler de hele top van de SA vermoorden. Dodd ziet dat het met Hitler in Europa helemaal de verkeerde kant uitgaat maar vindt weinig gehoor bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken waar men zich vooral zorgen maakt over de openstaande Duitse schuld aan Amerikaanse crediteuren.

Volgens de New York Times is het een “waargebeurd verhaal dat leest als een thriller”. Daar ben ik het mee eens. Het boek is een feitenrelaas, wat in ieder geval blijkt uit de meer dan 50 pagina’s met noten en bibliografie. Maar daar moet de potentiële lezer zich vooral niet door laten afschrikken. Het is een knappe prestatie van Larson dat hij al deze feiten heeft weten om te smelten tot een boek dat leest als een roman. Het boek geeft een goed beeld van het Berlijn voor de Tweede Wereldoorlog, de verslechterende sfeer en de toename van geweld en onderdrukking. Wat vooral ook tot uiting komt is de enorme discrepantie tussen het beeld van politici in de Verenigde Staten en de realiteit in Duitsland. Dodd was uiteindelijk een roepende in de woestijn. Ook de hoofdpersonen worden door Larson goed neergezet. Dodd de wetenschapper met weinig tot geen gevoel voor diplomatie. Martha, een vrolijke dame die de ene na de andere affaire begint. Met de kennis die we nu hebben, is het eenvoudig om William en Martha Dodd niet altijd even sympathiek te vinden.

Op de achterkant van het boek wordt ons een nieuw licht op de afzijdigheid van de westerse landen tijdens de opkomst van het naziregime beloofd. Die belofte vind ik niet waar gemaakt. Dat geldt wellicht meer voor de Amerikaanse lezers. Ik heb althans geen dingen gelezen die onbekend waren. Desalniettemin vond ik het een intrigerend boek dat me een beter beeld heeft gegeven van het Berlijn in de jaren dertig en de ontwikkelingen die hebben geleid tot de Nacht van de Lange Messen. Mijn oordeel is vier sterren.

Erik Larson heeft een eigen website. Over de Amerikaanse uitgave zijn reviews verschenen in de New York Times, de Seattle Times en de Washingon Times.

The Concert Ticket – Olga Grushin

The Concert Ticket was my bookclubs pick for this month. I couldn’t remember if I voted for this title but my sent email box told me I did. Why? I really can’t remember. Maybe the short description I’ve been reading on bol.com or all the great reviews in several newspapers. However, it’s not my kind of book at all. The Concert Ticket reminds me of “Waiting for Godot” but with less humor.

The language is brilliant but nothing happens. Four people in a family, all waiting in line for a kiosk. Not knowing what it might sell. It turns out that the kiosk will actually sell tickets for a concert by Igor Selinsky. For very different reasons all family members desperately want to buy a concertticket. Waiting, day-after-day, week-after-week, month-after-month, a whole year. As only one ticket per person is available Anna, Sergei and Alexander start taking turns waiting in line. In the meanwhile living in the same house but not living together. A quote from Anna, one of the main characters “she knew it was only the line, scraping their days empty of meaning and warmth, taking them away from each other, making their lives so much smaller”.

I shall be honest, I quit reading because I  didn’t enjoy this novel at all.  To me it’s a depressing story. No happiness, no laughs, grey and rainy. The pace is leisurely. The beautiful descriptive style from the author simply isn’t enough. Therefore, only two stars.

If you like to read all the “wow”-reviews. Try The Guardian and The Independent. Finally Olga Grushins official website.

Blijf Bij Ons – Florence Tonk

Op mijn blog heb ik twee weken geleden al een berichtje gepost over het boek Blijf bij ons van Florence Tonk. Dat bericht was toen een onderdeel van de eerste Nederlandse blogtournee, georganiseerd door Not-Just-Any-Books. Daarin heb ik achtergrondinformatie gegeven over de Oekraïne. Gisteren zag ik toevallig een bericht over de Oekraïne op Twitter langs komen. Helaas niet erg positief. Het land blijkt koploper te zijn in de concentratie met HIV+ besmettingen. Er is een indringende fotoreportage van gemaakt. Zeker niet altijd prettige beelden maar wel topfotografie.

Mijn oordeel over het boek heb ik nog niet gegeven. Daar is dit bericht voor bedoeld.

Het verhaal: Rogier moet voor zijn werk naar Kiev en hij besluit samen met Emma om naar de Oekraïne te emigreren. Het lijkt een spannend avontuur maar zoals zo vaak blijkt de werkelijkheid anders. Rogier is druk met zijn werk en vermaakt zich prima in Kiev. Emma daarentegen heeft het helemaal niet naar haar zin. Ze heeft weliswaar werk als vertaler maar kan  niet aarden in deze vreemde omgeving waar ze geen contacten heeft omdat ze de taal nauwelijks spreekt. De aankoop van een datsja op het platteland lijkt de oplossing te zijn. Als de relatie tussen Rogier en Emma verslechtert, besluit zij er permanent te gaan wonen.

Rogier heeft in de roman een vrij onbelangrijke rol. Oke, het was zijn baan die er voor heeft gezorgd dat hij en Emma zijn verhuisd naar Kiev. Maar Blijf bij ons is toch vooral het verhaal van Emma. Emma, die vooral op zoek is naar zich zelf, naar datgene wat haar drijft. In mijn ogen is ze niet helemaal consistent in haar gedrag. Haar besluit om in de datsja te gaan wonen getuigt van moed. Het is allemaal onbekend, ze weet niet wat haar te wachten staat, kan de mensen om haar heen nauwelijks begrijpen en staat er helemaal alleen voor. Het blijkt ook allemaal niet zo simpel en ze slaat zich er moedig doorheen. In haar relatie tot Fedja laat ze zich van een hele andere kant zien. Helemaal niet doortastend, Fedja bepaalt wat er wel en wat er niet gebeurt. Van Fedja had ik wel iets meer willen weten. Net als de anderen in het dorp is hij gevangen op het platteland, in de historie. Maar wat waren zijn beweegredenen?

De sfeer op het platteland van de Oekraïne wordt mooi beschreven. De stijl is prettig om te lezen, het verhaal boeit en maakt nieuwsgierig. Niet alleen nieuwsgierig naar het vervolg van het verhaal maar ook naar de historie van de Oekraïne. Hoe is de gemeenschap zo gesloten geworden als door Tonk wordt beschreven.

Een minpunt vind ik de voorspelbaarheid van het boek. Op het moment dat Emma met Fedja kennismaakt, is het al duidelijk wat er gaat gebeuren. En in de kleine, besloten gemeenschap geldt dat ook wel voor het eind. De link naar Tsjernobyl vind ik wat kunstmatig en overbodig. Ook zonder Tsjernobyl was er genoeg te vertellen over de Oekraïne en de Oekraïners.

Ik heb het boek met plezier gelezen, door het boek en ook door mijn post in de blogtournee weet ik veel meer van het land dan een een maand geleden. Mijn oordeel, vier sterren.

Mark Haddon – The Curious Incident with the Dog in the Night-time

Wow, this is a very special book. Special in several ways. First, the way I’ve got it. Do you know Bookmooch? If you don’t, you have to check it out at bookmooch.com. Bookmooch is a community where book-lovers exchange books. I won’t explain the way it works in this blog but when you’re found a book you really would like to read, you can ask if someone who’s got the book will send it to you. I did and Liene Ancite from Latvia sent it to me. Isn’t that nice?

Second, the book itself. I’ve never read a book like this. The narrator is Christopher John Francis Boone. He is 15 years old and has Asperger’s Syndrom. He can’t tell lies, he hates the colours yellow and brown and being touched. Cristopher wants to write a murder mystery novel. The novel is about the dog from a neighbour that is killed although his father told him it’s strictly forbidden to investigate the incident.

While Cristopher is telling us about his investigation, his feelings and everything he experiences whe learn a lot about him and the way he thinks. His’s mind is logical and literal in the extreme. Let me give you two examples.

For instance. Christopher likes prime numbers. He thinks “prime numbers are what is left when you have taken all the patterns away. I think prime numbers are like life. They are very logical but you could never work out the rules, even if you spent all your time thinking about them”.

And, after explaining what a methaphor is and that metaphor is one in itself, he uses a simile. In the footnote he explains “this is not a metaphor, it is a simile, which means that it really did look like there were two small mice hiding in his nostrils and if you make a picture in your head of a man with two very small mice hiding in his nostrils you will know what the police inspector looked like. And a simile is not a lie, unless it is a bad simile.”

It’s a moving book, heart warming and funny. Yet I can imagine that living with a 15 year old boy thinking the way Christopher does can be very tiring. It makes you smile and puts tears in your eyes at the same time. The angle on life seen through the eyes of a boy with Asperger’s Syndrom is fascinating. From the first page I was the drawn into it and just couldn’t put it down. Believe me, it is fun to read. The way Haddon is telling the story through this boys eyes is miraculous. He isn’t using any medical terms and yet Christopher tells us all we need to know about his condition. One of the best books I’ve been reading this year. Five stars.

The official Mark Haddon Website can be found through this link. And if you like it some more reviews, the Guardian and The New York Times.