Voor de leesclub Hoofdletters was het bejubelde boek van Peter Buwalda het boek voor de maand november. Een stevig boek, maar liefst 543 bladzijden. Dan is het ook niet meer zo verbazingwekkend om te horen dat Buwalda er vier jaar over heeft gedaan om het boek te schrijven. De uitgever Bezige Bij heeft geduld moeten hebben want het contract was al getekend voor er een letter op papier stond.
Bonita Avenue kent drie hoofdpersonen, ieder vertellen zij hun deel van het verhaal. Het zijn Siem Sigerius, zijn stiefdochter Joni en haar vriend Aaron Bever. Siem is rector magnificus van de Universiteit Twente. Hij heeft grote vooruitzichten want hij maakt kans op een ministerpost. Joni en Aaron hebben samen een lucratief handeltje dat bij de andere familieleden niet bekend is. Wilbert, de echte zoon van Siem, weet de rust aardig te verstoren als hij in het jaar van de vuurwerkramp in Enschede uit de gevangenis komt. In dat jaar explodeert ook de familie Sigerius. Ik vind het moeilijk om meer over het verhaal te vertellen zonder teveel prijs te geven.
Wie opziet tegen het lezen van een boek van deze omvang, laat je niet afschrikken. De schrijfstijl van Buwalda is soepel, het leest lekker door. Buiten dat, de structuur van het boek, drie hoofdpersonen die afwisselend hun verhaal vertellen, maakt je nieuwsgierig naar het vervolg van hun eigen verhaal. Daarbij moet je wel blijven opletten want het zijn niet alleen drie hoofdpersonen die hun verhaal vertellen maar zij vertellen ieder ook over heden en verleden. Daarbinnen ook weer flashbacks. Complex, maar goed te volgen en het maakt het boek alleen maar boeiender. Het is knap hoe Buwalda de drie hoofdpersonen en hun onderlinge relaties neerzet. Een punt van kritiek is dat veel personen worden geïntroduceerd die daarna in het verhaal helemaal geen rol meer spelen. En er gebeurt wel heel veel. Soms is een zin onnodig lang. Neem bijvoorbeeld deze zin,
“Nadat Tineke haar oudste dochter achterna was gelopen, de kamer uit naar de slaapkamers, en hij en Janis de afgekoelde aardappelkroketjes bij elkaar hadden geraapt en Sigerius, zwijgend in alle talen, met stoffer en blik de porseleinscherven bij elkaar had geveegd, de afwasmachine ingeruimd, en de talloze gordijnen had dichtgetrokken, nadat de enige menselijke geluiden die ze maakten hun voetstappen waren geweest, hun neuzen die ze ophaalden, de beschaamde kuchjes wanneer ze elkaar in de weg liepen, en toen de serre weer de serre was en Sigerius met een whisky in z’n hand en z’n koptelefoon op z’n hoofd in een leunstoel was gaan zitten, en hij verslagen en ineens doodmoe naar boven was gesloft, toen hij zich in de logeerkamer had uitgekleed, in het badkamertje aan het begin van de overloop zijn temazepams had geslikt, en eindelijk in de houten twijfelaar achter de opgekrulde Joni was gekropen, begon de lange nacht van 20 mei 2000 “.
Een lange zin, maar toegeven, toch prettig om te lezen. Het geeft een goede indruk van de schrijfstijl van Buwalda. Uiteindelijk heb ik het boek met vier sterren gewaardeerd. Misschien komt dat door alle jubelverhalen die ik had gehoord voordat ik aan het boek begon. Dat maakt dat de verwachtingen hoog gespannen zijn. Het is een knap geschreven boek, zonder twijfel. Maar het is allemaal wel wat veel van het goede en het slotakkoord duurt echt te lang. Desalniettemin, wat mij betreft wel een aanrader.
Ik las vandaag dat de filmrechten voor het boek verkocht zijn, het wachten is nu op de film.
Als je nog meer over Peter Buwalda en Bonita Avenue wilt weten. Een uitgebreid interview met de schrijver op LezenTV en in Vrij Nederland en een recensie in het Parool. En deze opname van Opium Night Live tot slot. Door deze uitzending zag ik toch een stukje van The Voice of Holland terwijl ik mijn uiterste best heb gedaan er niets over te zien of te lezen. Alle hashtags in Twitter waren al genoeg. Maar het is leuk om Buwalda ook over andere dingen te horen praten dan zijn bejubelde boek.
JannyAn's Blog 