Hoe kwam ik er ook weer bij om dit boek te gaan lezen. Vermoedelijk door een bericht in de facebookgroep Kobo Plus dat het een steengoede serie is. Zoiets meen ik me te herinneren.
Steengoed vond ik het niet. Best een goed verhaal, wel een apart gegeven. Ik heb het boek in ieder geval redelijk geboeid gelezen al ben ik niet zo’n fan van verhalen met vampierachtigen. Maar vooruit. Ik weet nog niet of ik verder ga met de serie. Er staat nog zoveel op mijn lijstje.
Toch drie sterren.
Ik zag de titel voorbij komen in de suggesties van Kobo Plus, de titel sprak me aan. Kattenliefhebber, boekenliefhebber, dat moest toch wel een boek voor mij zijn.
Het is een Japans Sprookje. De overgrootvader van Rintaro en hij is nu alleen in de oude boekhandel. Grootvader heeft Rintaro de liefde voor boeken bijgebracht. Rintaro wacht op zijn verhuizing naar tante als een kat in de winkel verschijnt, een sprekende kat. De kat weet Rintaro zover te krijgen dat hij hem gaat helpen boeken te redden.
Het is een leuk verhaal. In de vier uitdagingen laat Natsukawa het belang van boeken en het lezen van boeken zien. Plezierig om te lezen. Die sterren.
Omdat ik het eerste deel zo spannend vond meteen maar het volgende deel er achteraan gelezen. En dat viel toch eigenlijk een beetje tegen. Ik vond dit boek een beetje langdradig, minder verrassend. Toch een beetje teveel van hetzelfde? Het werden daarom maar drie sterren. Wat overigens nog steeds staat voor een lezenswaardig boek.
De Lange Weg naar Genade gaat over special agent Atlee Pine. Ze is als FBI-agent gestationeerd in een kleine plaats vlakbij de Grand Canyon. En op de bodem van de Grand Canyon begint het verhaal. Er is een verminkt karkas van een muilezel gevonden en er is iemand zoek. Aan Atlee de opdracht om uit te zoeken wat er is gebeurd en waar de vermiste man is gebleven.
Het wordt een bijzonder verhaal. Soms wel wat ver gezocht. Het is leuk om te over iets wat gebeurd is op een plek waar je zelf al meerdere keren bent geweest. Maar een heel sterboek, thrilk verhaal is het niet. Drie sterren kreeg deze thriller van mij.
The Dry van Harper vond ik een heel goed boek. Genoeg reden om ook haar tweede boek te gaan lezen.
In Force of Nature gaan een groep mannen en vrouwen van hetzelfde bedrijf in een weekend een trektocht doen. Het doel is teambuilding. De mannen en vrouwen gaan in twee aparte groepen op stap. De mannen komen keurig binnen de geplande tijd binnen. De vrouwen zijn te laat. Maar wat erger is, de groep vertrok met vijf vrouwen en slechts vier bereiken, gehavend en uitgeput, het eind van de route. Alice Russell is onderweg zoekgeraakt.
Harper beschrijft afwisselend de ervaringen van de vrouwen onderweg en de zoektocht naar Alice en het onderzoek naar de feiten naderhand door Aaron Falk. Dat is een leuke opbouw. Je leert de vrouwen steeds beter kennen en gaandeweg blijkt dat er heel wat meer speelt dan alleen een trektocht waarbij iemand de eindstreep niet heeft gehaald.
Het is boeiend om te lezen. Toch krijgt het boek van mij maar drie sterren. Dat komt met name omdat al te snel duidelijk is wat zich ongeveer kan hebben afgespeeld.
Toch nog een boek uitgelezen in 2018 maar omdat mijn jaaroverzicht al klaar is, wordt het mijn eerste boek 2019.
Het was een tussendoortje. Zo’n boek dat niet op mijn lijstje boeken staat dat ik graag wil lezen, een boek dat zomaar voorbij komt. Met name gekozen omdat Graham Moore ook de auteur is van The Imitation Game.
In de beschrijving staat dat het een historische thriller betreft. Dat historische klopt maar een thriller is het echt niet. En zelfs het historische deel is dan wel een hele vrije en aangepaste weergave van de feiten. Dat is overigens helemaal niet erg. Het is leuk om te lezen hoeveel strijd en angst er was bij de uitvinding van de wisselstroom en de gloeilamp. Dan kan je je nu echt niet voorstellen, angst voor stroom.
Edison claimt het patent op de gloeilamp en klaagt zijn rivaal Westinghouse aan. Die zoekt een advocaat die hem kan vertegenwoordigen en kiest de net afgestuurde Paul Cravath. Moore maakt er een boeiend verhaal van waarbij je tussendoor ook wat opsteekt over gelijkstroom en wisselstroom. Hij weet er ook nog een liefdesverhaal in te verwerken zodat degene die dat in een boek zoekt ook tevreden is.
Een leuk boek om tussendoor te lezen. Van mij krijgt het drie sterren.
Michelle McNamara raakt helemaal in de ban van een serie onopgeloste moorden. Ze begint aan een zoektocht naar “The Golden State Killer”. Die naam heeft ze overigens zelf bedacht.
Het is een interessant boek waar McNamara beschrijft wat ze allemaal heeft ondernomen om de identiteit van de Golden State Killer te achterhalen. Dat doet ze overigens op een manier die zeer prettig leest. Helaas wordt haar zoektocht wreed afgebroken omdat McNamara komt te overlijden. Op basis van een analyse van haar bestanden op de computer is een derde deel aan het boek toegevoegd. Dat deel is echt een stuk taaier om te lezen en de toegevoegde graphics zijn op een e-reader echt niet te bekijken. Daar schiet een e-reader eigenlijk altijd te kort. Dus als je het boek wilt lezen misschien maar kiezen voor een papieren versie.
Ik waardeerde het boek met drie sterren, het taaiere derde deel zorgde voor een sterretje minder. Je moet wel van True Crime boeken houden om dit boek te kunnen waarderen.
Michelle McNamara hield een blog bij, True Crime Diary. De NRC plaatste een recensie over dit boek.
Het eerste boek voor onze net opgerichte leesgroep literatuur, En voor mij ook het eerste boek van deze auteur.
Het verhaal gaat over Emma, David en hun dochter Zoë. Emma is kunstenaar maar heeft nog nooit geëxposeerd. David is advocaat. Zoë treedt als kunstenaar in de voetsporen van haar moeder. Zij legt zich niet toe op de schilderkunst (want uit de tijd) maar op kunst met moderne media,
Het thema in het boek is de relatie, tussen David en Emma die na 25 jaar nog bij elkaar zijn, tussen David en zijn ouders, tussen Emma en haar moeder, tussen David, Emma en hun dochter en relaties van de mensen om hun heen. Afwisselend wordt het perspectief van Emma en dat van David gekozen.
Het verhaal leest makkelijk maar heeft mij nooit echt in de greep gekregen. Eigenlijk kan ik niet direct zeggen hoe dat komt. Misschien omdat er nogal wat zijwegen worden bewandeld. Beetje flauw dat zowel Emma als David op het zelfde moment met een jeugdliefde in contact komen op het moment dat er tussen hen spanning is. Hun relatie kwam op mij sowieso over als een relatie waarbij voortdurende een onderhuidse irritatie aanwezig is en waar weinig wordt benoemd en uitgesproken. In het hele boek is sowieso geen relatie te vinden waarbij je de indruk hebt dat alles koek en ei is.
Ik ben benieuwd hoe de anderen het boek hebben ervaren. Van mij krijgt het drie sterren.
Hier vond ik een boekbespreking door een leesclub. En in de Volkskrant is deze recensie gepubliceerd.
Het boek werd me aangeraden in het commentaar bij een Facebookbericht. Een groepering vond dat de Nederlandse regering excuses moest aanbieden omdat zij na WO II niet meer hadden gedaan om te voorkomen dat vrouwen die het met Duitsers zouden hebben aangelegd, werden kaal geschoren. Mijn vraag was of er op dat moment sowieso wel een politiemacht was die dat had kunnen doen. Na het einde van WO II was er binnen politie en leger, of wat er van over was, toch ook wel een probleem. Daarbij is het vanuit je luie stoel, met de kennis die we nu hebben, en zonder de emotie van vijf jaar leven in een bezet land, wel heel simpel om te (ver)oordelen.
In Wat Kan Ons Gebeuren volgen we politieman Herman Hoogenbosch. Hij is politieman in Amsterdam als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. In zijn functie krijgt hij te maken met de Duitse overheerser die het politiekorps maar al te graag inzet voor hun eigen belangen. Het is voor Hoogenbosch niet makkelijk om de juiste keuzes te maken. Hij wil vooral zijn baan en zijn gezin beschermen en kiest daarbij een veilige route. Hij is er niet gelukkig mee en probeert de bezetter toch een beetje dwars te zitten door bijvoorbeeld niet te streng te controleren op persoonsbewijzen. Hoogenbosch laat zich zeker niet kennen als een moedig man. Hij kiest steevast de weg van de minste weerstand. Zijn bedoelingen daarbij zijn niet slecht maar hij komt zo wel aan de verkeerde kant van de grens en heeft het daar ook moeilijk mee.
Gerrit Hoogstraten laat met zijn roman zien dat het niet eenvoudig is om de juiste keuzes te maken en dat een mens soms dingen doet waarvan hij vooraf nooit had gedacht ze ooit te zullen doen. Iedereen hoopt een moedig mens te zijn maar of je dat werkelijk bent, weet je pas als de situatie zich voordoet.
Aan de leden van de groepering waar ik aan het begin over schreef het advies om het boek te lezen. En laten we stoppen met excuses vragen en samen werken aan een toekomst waar zulke dingen niet meer gebeuren.
Ik gaf het boek drie sterren.
Bob Woodward is een gerenommeerd journalist. Bekend van de Watergate affaire waarvoor hij ook de Pullitzerprijs kreeg. Evenals voor zijn boek over de nasleep van 11 september. Tot op de dag van vandaag is Woodward journalist bij de Washington Post.
Naast Nixon volgde hij nog zeven presidenten. Angst gaat over de president die ongetwijfeld het meest spraakmakend is.
Het boek van Woodward is tot stand gekomen na het bestuderen van verslagen, dagboeken, documenten en honderden interviews. Het leest gemakkelijk want Woodward gebruikt een verhalende stijl. Het zal wel helpen als je het internationale nieuws en het nieuws over Trump in de afgelopen jaren een beetje hebt gevolgd. Trump heeft nogal wat adviseurs, ministers etc. versleten dus er komen ook heel wat namen voorbij.
Eerder las ik al Fire and Fury van Michael Wolff maar ik denk dat Woodward een betrouwbaarder beeld geeft van de gebeurtenissen. Mijn conclusie na het lezen van Angst is dat het in het Witte Huis een chaos is waar een man het voor het zeggen heeft die alleen begaan is met eigen succes en eigen belang. Die daarmee een gevaar is voor de wereld en die in de VS diepe verdeeldheid zaait. Hopelijk blijft de schade beperkt.
Als je geïnteresseerd bent in de VS in het algemeen en Trump in het bijzonder dan zou ik boek zeker aanraden. Van mij krijgt het drie sterren.
JannyAn's Blog 