Praagse Winter – Madeleine Albright

Oorspronkelijke titel: Prague Winter, a Personal Story of Remembrance and War
Vertaald door Corrie van den Berg en Carola Kloos.

Madeleine Albright, een interessante vrouw. In de tijd dat ze minister van Buitenlandse Zaken was in de regering van Bill Clinton kwam ze op mij over als een sterke vrouw die haar mannetje stond. Een vrouw waar ik meer over zou willen weten. De keuze voor een volgend recensieboek bij de Vrouwenbibliotheek in Utrecht was dan ook snel gemaakt.

In het voorwoord laat Madeleine direct zien wat voor type vrouw zij is, “Sommige mensen gaan op zoek naar verlichting door heel stil te blijven zitten en in hun innerlijk te graven. Ik reserveer een stoel in een vliegtuig.”. Dan heeft ze daar als minister van Buitenlandse Zaken in ieder geval ruimschoots de gelegenheid voor gehad want ze zal heel wat uren in een vliegtuigstoel hebben doorgebracht.
Toch kom je in het boek niet zoveel meer over Madeleine Albright te weten. Alhoewel de ondertitel doet vermoeden dat het boek vooral over haar zelf gaat, is het meer een verhaal over Tsjechië gedurende haar jeugd. Als je meer over Madeleine zelf te weten wilt komen dan is haar boek “Mevrouw de Minister” wellicht een betere keus.

Ik vond het verbijsterend om te lezen dat Albright pas toen ze minister van Buitenlandse Zaken werd, tot de ontdekking kwam dat ze van Joodse afkomst was en dat meer dan twintig van haar familieleden de Holocaust niet hadden overleefd. Dat was voor haar ook de directe aanleiding om dit boek te schrijven. Eigenlijk wist ze niets van haar geboorteland, Tsjechië en ze had nooit onderzoek gedaan naar haar familiegeschiedenis. Praagse Winter is dan ook vooral een onderzoek naar die familiegeschiedenis. Waar kwamen haar ouders vandaan, hoe hebben ze elkaar leren kennen, wat waren haar vader en moeder voor mensen. Ze vertelt over de politieke ontwikkelingen in Tsjechïe voor, gedurende en na de oorlog, over het vertrek naar Engeland, de periode dat ze daar met haar ouders heeft gewoond en het vertrek naar de Verenigde Staten.
Albright noemt een centraal thema in haar boek “waarom maken we de keuzes die we maken”. Dat komt ook regelmatig aan de orde. Waarom werden bepaalde besluiten genomen? Welke factoren hebben een rol gespeeld? Achteraf misschien niet altijd de beste besluiten maar hadden we het zelf zoveel anders gedaan in die omstandigheden. Het was het wellicht het hoogst haalbare. Vanuit je luie stoel is het zo eenvoudig om te vertellen hoe het allemaal had gemoeten.

Praagse Winter is een stevig boek, maar liefst 445 blz. Laat je daardoor niet weerhouden om het boek te gaan lezen. Het taalgebruik is weliswaar niet altijd even simpel toch leest het prettig. Albright schrijft boeiend, beschouwend, soms zelfs afstandelijk. Als je geïnteresseerd bent in WO II, Tsjechië of natuurlijk in de persoon Madeleine Albright dan zou ik dit boek zeker aan het lijstje te lezen boeken toevoegen. Het geeft je dan misschien niet veel meer inzicht in persoon Albright maar wel in de ontwikkelingen in Oost-Europa rond de Tweede Wereldoorlog.

Ik schreef deze recensie voor de Vrouwenbibliotheek in Utrecht. Naast het boek van Madeleine Albright vind je nog veel meer boeken voor, door en over vrouwen. Dit is de website vrouwenbibliotheek.wordpress.com.

Deze boeken las ik in 2013

Tja, beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. Het was een tijd stil op mijn blog maar daar gaat weer verandering in komen.

In 2013 alweer minder boeken gelezen dan in 2012. Daar gaat ook weer verandering in komen. Maar goed. In 2013 las ik 30 boeken. Dat is natuurlijk toch nog waardig wat. Sechts 1 boek heeft een vijf sterren waardering gekregen. Dat is The Passion van Jeanette Winterson. Als je het nog niet hebt gelezen, doen.

De Teruggekeerden – Jason Mott

Oorspronkelijke titel: The Returned
Vertaald door Karin Jonkers.

Ik krijg weleens de vraag of het eigenlijk wel leuk is, een boek toegestuurd krijgen om er vervolgens een recensie over te schrijven. Want lees ik dan eigenlijk wel wat ik zelf wil lezen?
Het antwoord is, ja, natuurlijk doe ik dat. Je hebt tenslotte altijd de keuze om je wel of niet aan te melden. Soms is het tegenvaller en een andere keer heb je een topper in handen. Dat zijn natuurlijk wel de leukste recensieboeken.

Het boek dat ik dit keer heb gelezen voor Not Just Any Book hoort wat mij betreft tot de laatste categorie.

De inwoners van Arcadia krijgen, net als op vele andere plaatsen in de wereld, te maken met inwoners die al jaren terug zijn overleden, verongelukt of vermoord en nu levend en wel terugkomen.
Een daarvan is Jacob, de zoon van Lucille en Harold. Jacob is bij een spelletje verdronken in de rivier. Ook Jim en Connie, met hun kinderen Tommy en Hannah zijn ineens weer terug in Arcadia. Het hele gezin is lang geleden in hun eigen huis doodgeschoten. De moordenaar is nooit gevonden.
De bevolking van Arcadia wordt onrustig door de gebeurtenissen. Ze weten niet wat ze met de Teruggekeerden aan moeten en zien ze als een bedreiging. Soms ook niet. Lucille is maar wat blij dat Jacob is teruggekeerd en ziet het als een tweede kans om een goede moeder te zijn. Ze zou graag willen dat hij niet herkenbaar was als een van de Teruggekeerden. Want dat gaat niet onopgemerkt voorbij, “De levenden herkenden de Teruggekeerden feilloos”.
Dominee Peters en agent Bellamy van het onderzoeksbureau roepen de inwoners van Arcadia bijeen in de kerk. Samen proberen zij de bevolking gerust te stellen om onrusten zoals deze zich in andere steden hebben voorgedaan te vermijden, “Dominee Peters keek naar agent Bellamy. Waar God tekortschoot, moest de overheid bijspringen”. De situatie dreigt al snel uit de hand te lopen.

Ik kan me goed voorstellen dat je door het thema, mensen die terugkeren uit de dood, een SciFi- of Fantasyboek verwacht. Dat is het zeker niet. De gebeurtenissen in Arcadia worden door Jason Mott beschreven op een manier waardoor je het idee krijgt dat ze morgen ook in jouw omgeving zouden kunnen plaatsvinden. De teruggekeerden worden als indringers gezien, het worden er teveel. Mensen zijn bang en angst is een slechte raadgever. Zou je je zelf door de angst laten regeren? Hoe zou je zelf reageren als Teruggekeerden het heft in handen lijken te nemen? Terwijl ik het boek las moest ik denken aan de angst die mensen hebben ten aanzien van andersdenkenden, mensen uit een andere cultuur, met een ander geloof. Was dat ook de bedoeling van Mott? Ik weet het niet. Mogelijk dat hij hier in een interview zijn licht over laat schijnen. Dan is er nog de rol van Het Onderzoeksbureau, de aanpak door de overheid. Ik kreeg daar echt een “1984”-gevoel door.

Het boek leest prettig, is boeiend vanaf het begin, nergens langdradig. Korte zinnen, mooi en direct taalgebruik. Een boek dat meer bedoeld is om je aan het denken te zetten dan om een diepgaand verhaal te vertellen. IK ben wel benieuwd naar een volgende roman van Jason Mott. De Teruggekeerden krijgt van mij vier sterren als waardering.

Van het boek is een boektrailer gemaakt.

De Teruggekeerden verschijnt wereldwijd om 27 augustus a.s. Op de website van Not Just Any  Book kun je het eerste hoofdstuk lezen. Bij de Amerikaanse uitgever is de engelse versie te vinden.
Voor Mott is zijn The Returned nu al een succes. Het productiebedrijf van Brad Pitt heeft de rechten gekocht voor een tv-serie, Resurrection. En daar is ook al een trailer van te bekijken.

Jason Mott heeft een eigen website.

Vermoorde Ziel – Daniel Blake

Oorspronkelijke titel: Soul Murder
Vertaald door Ed van Eeden.

Voor Crimezone mocht ik meedoen aan de leesclub Overzee. Dit keer was het Vermoorde Ziel van Daniel Blake.
Tot nu toe was Blake mij onbekend. Vermoorde Ziel is de eerste van een thrillerserie die hij onder dit pseudonieme heeft geschreven. Als Boris Starling heeft hij een paar bestsellers op zijn naam staan.

Bij een eerste boek van een onbekende auteur is hoop je natuurlijk te maken te hebben met een nieuwe ster. Door de aankondiging van Crimezone leek het me een boek dat de moeite waard kon zijn. En ik heb me weer laten foppen. Opnieuw heb ik moeten vaststellen dat ik echt geen aandacht moet schenken aan de achterflap. De opmerking “ben je op zoek naar een beetje Hannibal Lecter in Pittsburgh” schept verwachtingen. En die zijn in het geheel niet waargemaakt. Want het was zelfs geen beetje Hannibal Lecter. En dat is jammer. Jammer ook voor de auteur want hij ondervindt hier nadeel van.

Het verhaal begint als Franco Patrese die een begrafenisplechtigheid in de kerk bijwoont. Patrese krijg samen met zijn partner mark Beradino al snel te maken met een moordenaar die   zijn slachtoffers levend verbrand. Samen gaan zij op zoek naar de dader waarbij ze hinder ondervinden van de geheimen die ze zelf, ook voor elkaar, hebben.

Als er iets over de personages in het boek kan worden gezegd dan is het dat ze allemaal geheimen hebben. En dan vooral voor iemand in hun directe omgeving. Veel meer dan dat komt je over de hoofdpersonen ook niet te weten. Ze blijven op afstand. Er zijn daarom geen personages waarvoor je heel veel sympathie of antipathie gaat voelen.
De enige die wat meer uit de verf komt is Patrese, met name in de passage waarin hij over zijn jeugd vertelt. Een van de betere stukken in het boek.

Blake schrijft wel prettig. Korte zinnen, korte hoofdstukken, korte dialogen. Dat leest snel.

Het boek begint veelbelovend. Een aantal gebeurtenissen wordt snel achter elkaar neergezet. Op dat moment is het niet duidelijk of hiertussen een relatie bestaat. Daarna valt de spanning weg. Dat komt vooral doordat de schrijver er zo verschrikkelijk veel dingen bij gaat halen. Het wordt rommelig, het tempo is weg. Dat blijft een beetje het manco van het boek. Te veel, te toevallig en daardoor ongeloofwaardig. Jammer, want het gegeven is goed, de tien geboden als drijfveer voor misdrijven. Helaas worden er teveel andere zaken bijgehaald. En passant ook nog de maatschappelijke problematiek van een van Pittsburghs achterstandswijken in het verhaal meegenomen en de “war on terror”.

Het ligt er zo dik bovenop wie “het gedaan heeft” dat duidelijk is dat die persoon de moorden zeker niet heeft gepleegd. Helaas blijft er dan, mede door de ongeloofwaardigheid van het verhaal, maar 1 andere mogelijke dader over. En ja, die was het. Ergo, een weinig verrassend slot.
Er zijn teveel betere thrillerschrijvers dus ik verwacht niet dat ik snel weer een boek van Blake zal oppakken. Al met al was het niet onplezierig om te lezen. Daarom toch nog drie sterren.

Hoe moet je zijn – Sheila Heti

Oorspronkelijke titel: How should a person be?
Vertaald door Iannis Goerlandt

Het boek Hoe moet je Zijn van Sheila Heti is in de internationale pers met veel gejuich ontvangen. Voor de publicatiedatum mocht ik het lezen voor het Selexyz lezerspanel.

Hoe moet je zijn. Dat is de vraag die Sheila de lezer in de eerste zin van het boek voorlegt. Ze heeft het iedereen gevraagd, maakt vergelijkingen met de karakters van haar vrienden en beroemdheden maar ze komt er niet uit. Sheila gaat op zoek naar het antwoord op deze vraag.

De zoektocht is een weergave van haar gedachten, bespiegelingen, emails en transcripties van bandopnamen. Het leest het alsof iemand je een heel warrig verhaal, heel snel aan het vertellen is. Zo’n verhaal waarbij je na afloop zegt “vertel het nu nog eens en dan langzaam”. Heti schrijft open, niets verhullend. Heldere, klare taal.

Het boek is zonder twijfel bijzonder te noemen. Zowel door inhoud als door vorm. Toch kon het mij niet boeien. Enerzijds door de verschillende stijlen die mij daarbij hinderden. Anderzijds door de hoofdpersoon die nergens zelf een weg lijkt te kiezen en zich bij alles afvraagt of dat nou wel of geen correct gedrag is. Tot en met de vraag of je dezelfde jurk kan kopen als je vriendin. Dat gaat irriteren. Het is irreëel. Iedereen vraagt zich weleens af of een bepaalde gedraging wel of niet juist was. Voor mij wordt Sheila daarmee ongeloofwaardig, soms zelfs lachwekkend.

Op grond van de beschrijving leek het me een interessant boek maar het viel helaas tegen. Anderen zullen deze roman ongetwijfeld wel waarderen, getuige ook de lovende kritieken. Mijn boek was het niet. Volgens mij is het ook het eerste boek dat ik met slechts 1 ster waardeer.

Alle bessen kun je eten – Gemma Venhuizen

Via de weblog van Marleen Janssen kan je “Marleens boek van de week” winnen. Ik was een van de gelukkige winnaars van dit boek.

Op grond van de beschrijving leek “Alle Bessen Kun Je Eten” een interessant boek te zijn. Dat kwam alleen al door de zinsnede “op zoek naar liefde bij -30 graden”. Een temperatuur waarbij ik zelf al snel zou zijn uitgezocht om naar +30 af te reizen.
Volgens de achterflap gaat het boek over het leven buiten kaders, verlangen naar wat voorgoed voorbij is en wat nooit zal zijn, de angst voor verkeerde keuzes.

“Alle Bessen kun je eten” is de debuutroman van Gemma Venhuizen, in het dagelijks leven journalist en schrijfster van onder meer een wekelijkse column in de Volkskrant.

Het verhaal gaat over de 23-jarige Jasmijn. Voor een fotografieproject van haar opleiding wordt ze naar Spitsbergen gestuurd. Waarom ze deze opleiding volgt, is mij niet duidelijk geworden. Veel ambitie in die richting en vertrouwen in haar eigen fotografische kwaliteiten lijkt ze niet te hebben. Haar ervaringen op Spitsbergen worden afgewisseld met terugblikken op gebeurtenissen in haar leven en haar voettocht door Noorwegen. Een voettocht die duidelijk later plaatsvindt dan het fotografieproject. In Spitsbergen woont Jasmijn samen met een groep studenten in een appartement en vanaf het eerste moment is zonneklaar dat ze verliefd gaat worden op Lars. Al snel blijkt dat haar voettocht in Noorwegen alles met Lars te maken heeft.

Normaal gesproken vind ik verschillende verhaallijnen in een roman bijdragen aan de spanning. Dit boek is daarop een uitzondering. Juist door de verhaallijnen naast elkaar is de afloop geen verrassing meer. Het enige dat nog rest is de vraag hoe dat zo kon gebeuren, wat was de verwachting van Jasmijn bij het maken van de voettocht. Dat laatste wordt overigens nergens duidelijk, de lezer kan dit slechts vermoeden.

De hoofdpersoon Jasmijn ging mij gaandeweg het verhaal steeds meer tegenstaan. Wat een egocentrische zeurpiet. Alleen maar met zichzelf bezig, geen enkel empathisch vermogen. Pubergedrag. Geen daadkracht of zelfredzaamheid. Bij de eerste de beste tegenvaller terug naar papa en mama. Van de andere personages in het boek kan je niet zoveel vinden. Ze blijven oppervlakkig. Ook voor de schrijfster lijkt alles om Jasmijn te draaien. De ouders, haar medebewoners in het appartement, haar vriend, ze zijn allen slechts bijzaak.

Het boek zou moeten gaan over het maken van keuzes. Dat zegt Venhuizen zelf ook in een interview. Dromen versus de werkelijkheid en het loslaten van verwachtingen.
Als dat de bedoeling van de schrijfster was dan is dat wat mij betreft in het het boek niet tot uitdrukking gekomen. Ik zie Jasmijn geen keuzes maken, eerder het tegendeel. Zij laat zich leiden door regels van anderen, door een verliefdheid, door een leraar in haar opleiding. Het is het verhaal van een puber met zelfbeklag en liefdesverdriet.

De schrijfstijl van Venhuizen is luchtig, makkelijk leesbaar. Ze kan mooie sfeerbeschrijvingen van het landschap in Spitsbergen respectievelijk Noorwegen neerzetten. Het boek leest dan ook lekker weg.  Leuk voor een regenachtige zondag in een luie stoel. Niet meer dan dat.
Jammer, een volgende roman van Gemma Venhuizen zal ik niet snel oppakken. Twee sterren is mijn oordeel.

Venhuizen heeft een eigen website.

Ik schreef deze recensie voor de Vrouwenbibliotheek in Utrecht. Daar vind je nog veel meer boeken voor, door en over vrouwen. Dit is de website vrouwenbibliotheek.wordpress.com.

The Ophelia Cut – John Lescroart

Netgalley sent me a free download of the Ophelia Cut by John Lescroart, another title in the series with one of the most famous crime novel characters Dismas Hary.

In the Ophelia Cut Hardy is defending Mose, his brother in law, who is accused of committing a murder. Mose is supposed to have killed the rapist of his daughter. At the same time there is a growing concern that Mose will become talkative about a police cover-up they’re both involved in.

I really enjoyed reading the Ophelia Cut. It’s is well written. The core characters, Dismaz, Mose and Glitsky are sympathetic, very human and fully formed. It’s not just a whodunit. Lescroart really does a great job of keeping the reader in suspense about Moses’ guilt or innocence. Even in the end you can’t really be sure if Mose is the actual killer or not.

It is a good overall read, especially if you enjoy reading legal thrillers. Only the courtroom part could have had more pace, it’s a bit long-winded.

This is not my first read of a title by John Lescroart, nor my first read about character Dismas Hardy and definitely will not be my last.

Here you can find the website of John Lescroart.

The Passion – Jeanette Winterson

Voor de leesgroep van de Vrouwenbibliotheek las ik dit boek. Winterson was tot dan toe een mij onbekende auteur. Dat is juist zo leuk aan een leesgroep. Je leest boeken die je zelf niet zo snel zou hebben opgepakt of die wellicht aan je aandacht zijn ontsnapt. Er wordt tenslotte zoveel op de markt gebracht. Een boek kan soms een tegenvaller zijn maar een andere keer blijkt het een juweeltje dat je niet had willen missen. En dat was bij dit boek The Passion zeker het geval. Je kunt mijn blog er op nalezen, ik begin nooit met mijn oordeel over het boek. In dit geval wel. Vijf sterren.

Wat een mooi, knap geschreven boek. En wat een fantastisch eind. Met “eind” bedoel ik in dit geval niet de laatste paar bladzijden maar het hele vierde deel. Naarmate ik met lezen vorderde, had ik al het gevoel weer een vier-sterren boek in handen te hebben. Het prachtige slot zorgde voor een vijfde ster. Een auteur waarvan ik zeker meer wil gaan lezen. Maar goed, waar gaat The Passion eigenlijk over.

Het boek bestaat uit vier delen. In het eerste deel vertelt Henri zijn verhaal. Hij heeft zich aangemeld bij het leger van Napoleon. Als soldaat wordt hij verantwoordelijk voor het slachten en het bereiden van de kippen, het favoriete gerecht van Napoleon. Een originele insteek voor een verhaal, niet? Winterson zet haarscherp neer hoezeer Napoleon de passie voor Henri is. Hij gaat voor hem door het vuur, wil alles voor hem doen. Tot de veldtocht naar Rusland. Daar ervaart Henri dat er een groot verschil is tussen droom en realiteit.

Villanelle vertelt haar verhaal in het tweede deel. Het speelt zich af in Venetië. Ze is dochter van een gondelier en wordt uiteindelijk verkocht Franse officieren. Zo belandt zij in Rusland.

Tot dit moment heb je als lezer het idee twee korte verhalen te hebben gelezen. Het eerste verhaal vond ik enorm boeiend, soms humoristisch. Winterson weet je mee te nemen in de gedachten van Henri, zijn overwegingen, gevoelens, emoties. Het tweede deel kon me iets minder boeien, soms wat langdradig. Maar dat is ook het enige wat ik minder vind aan dit boek. In het derde deel weet  Winterson de levens van Henri en Villanelle op een kunstige manier te vervlechten waarbij passie opnieuw een hoofdrol speelt. Henri sluit het verhaal af. Hij leeft in afzondering en overdenkt zijn leven, Napoleon en Josephine, zijn passie voor Villanelle. Dit laatste deel zorgt van begin tot eind voor kippenvel. Henri neemt je mee in het diepste van zijn gedachten, zijn dromen en zijn passie.

The Passion, een boek over een zoektocht naar passie. Wat betekent passie in het leven van een mens en wat is hij bereid daarvoor op te geven. Een verhaal waarbij droom en realiteit hand in hand gaan. Prachtig geschreven, meeslepend en genoeg om achteraf over na te denken. Een absolute aanrader.

Jeanette Winterson heeft een officiële website.

“My characters are always on the outside; the spotlight’s not on them. But they do get somewhere” (Jeanette Winterson)

Villa Triste – Lucretia Grindle

Oorspronkelijke titel: The Villa Triste.
Vertaald door Saskia Peterzon-Kotte.

Hier en daar had ik wat positieve geluiden opgevangen over dit boek en daarom was ik blij met de mogelijkheid om het boek voor de Vrouwenbieb te kunnen recenseren. Met de schrijfster en haar boeken was ik helemaal niet bekend. Een eerste kennismaking dus.

Ik dacht een boek te gaan lezen over het Italië in WO II. Over een familie in oorlogstijd en de gevolgen daarvan op hun leven. Ook na een stukje in het boek te hebben gelezen, verkeerde ik nog steeds in die veronderstelling. Begrijp me niet verkeerd, dat is óók zo, maar ik was verrast toen er ineens een sprong in de tijd werd gemaakt. Van 1943 springen we naar het Florence van 2006 en een oude man blijkt te zijn vermoord. Politiechef Pallioti wordt belast met het onderzoek naar de moordenaar. De roman blijkt ineens ook een thriller te zijn.
Het verhaal gaat weer verder in 1943. De zusjes Caterina en Isabella Gammacio wonen nog thuis. Zij hebben achtereenvolgens te maken met de fascisten van Mussolini en de Duitse bezetter. De zusjes en hun familie proberen ieder op hun eigen manier te helpen bij het in veiligheid brengen van Joden en geallieerden. Het bieden van die hulp heeft uiteindelijk ingrijpende gevolgen.

Het duurt even voor het verband tussen beide verhaallijnen duidelijk wordt. Ik heb dan toch al een vijfde deel van het boek gelezen. Een beetje geduld moet je wel hebben. Je hoeft je niet ongerust te maken de draad kwijt te raken want Grindle heeft het niet gecompliceerd gemaakt. Het is altijd volstrekt duidelijk op welke datum en op welke plaats iets zich afspeelt. Persoonlijk houd ik wel van romans met verschillende verhaallijnen die zich afspelen in heden en verleden. Twee verhaallijnen waarvan je vermoedt dat ze met elkaar te maken zullen hebben maar nog geen idee hoe, nodigen uit tot doorlezen. In mijn geval moet ik me bedwingen om niet steeds sneller te gaan lezen .

Grindle geeft de personages relatief veel aandacht. De politiechef komt er wat bekaaid vanaf maar het verhaal gaat ook niet over hem. Hij is een instrument van de schrijver om de verhaallijnen bij elkaar te brengen.

Het boek is vlot geschreven en leest lekker weg. Daarbij is het ook spannend want bij die ene moord blijft het niet en de clou van het verhaal blijft tot het eind bewaard.
Soms vond ik de zinnen wat al te kort geschreven en wat betreft taalgebruik niet zo sterk. Daarbij is het natuurlijk de vraag of de auteur het zo op papier heeft gezet of dat de vertaler niet zo’n beste dag had. Ik heb de originele versie niet gelezen en kan dit daarom niet beoordelen. Denk bijvoorbeeld aan twee zinnen achter elkaar met “toen” als eerste woord. Maar ook een passage waarbij de zinnen achtereenvolgens beginnen met “hij had”, “hij had”, “maar hij had”, “hij keek”, “als hij snel was” en “hij stak over”. Niet zo heel fraai en het stoort enigszins.

Al met al is Villa Triste een lekker boek om te lezen. Voor mijzelf was er een bewustwording van het feit dat ik eigenlijk niet zoveel weet over Italië in de WO II. Er worden naar mijn idee ook aanmerkelijk minder boeken op de markt gebracht met Italië in WO II als thema dan over Duitsland, Frankrijk of Engeland.

Een diepgaande roman moet je niet verwachten maar als je op zoek bent naar een aardig boek voor op vakantie of in je luie stoel tijdens een regenachtig weekend dan is Villa Triste zeer geschikt.

Lucretia Grindle is geboren in Boston, Massachusetts en ze woonde afwisselend in de VS en in Engeland. Ze is freelance journaliste geweest en debuteerde met de psychologische thriller Nachtschimmen en heeft inmiddels al meerdere titels op haar naam staan.

Vijf – Ursula Poznanski

Oorspronkelijke titel: Fünf
Vertaald door Bonella van Beusekom.

Voor Poznanski is dit de eerste thriller voor volwassenen. Om als thrillerauteur bekend te worden onder een breder publiek introduceert Karin Slaughter Poznanski bij haar lezerspubliek via Slaughterhouse.

Ik mocht Vijf lezen voor de Crimezone-leesclub “Van Overzee”.

Het boek heeft een mooie cover die past bij de tekst op de achterflap, “in de vroege ochtendmist wordt in een weiland het lichaam van een vrouw gevonden”. De proloog zorgt direct voor spanning. Wat wil je ook met dit begin “De plek waar zijn linkeroor had gezeten, klopte op het ritme van zijn hartslag. Snel, panisch.”. Maar Poznanski laat meteen zien dat ze ook een mooi sfeerbeeld kan scheppen. “de ochtendmist omhulde haar als een vochtige lijkwade”. Ze heeft een schrijfstijl die weet te boeien, die lekker wegleest.

De gevonden vrouw blijkt te zijn vermoord. Op haar voetzolen zijn getallen getatoeëerd. De rechercheurs Beatrice Kaspary en Florin Wenninger gaan op zoek naar de dader. Ze hebben er een zware dobber aan want het blijft niet bij dit ene slachtoffer. De moordenaar lijkt geocaching als  hobby te hebben. Via gps-coördinaten en raadsels stuurt hij de rechercheurs naar een volgende plek waar hij een “schat” heeft verborgen. Zijn het willekeurig gekozen slachtoffers of is er een verband?

En wat vond ik er van. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Het is een lekker pageturner (hebben we daar eigenlijk al een mooi Nederlands woord voor?), moeilijk weg te leggen want Poznanski weet de lezer in het boek te trekken en mee te sleuren naar de ontknoping. De karakters zijn sympathiek. Ze spreken elkaar wat formeler aan dan wij gewend zijn (met de achternaam) en dat is even wennen. Soms past het taalgebruik daar niet helemaal bij. Ik heb het origineel niet gelezen dus ik kan niet beoordelen of dat een tekortkoming is van de auteur of van de vertaler. De schrijfster probeert de karakters iets meer diepgang te geven. Zo blijkt Beatrice een echtscheiding achter de rug te hebben en min of meer te worden gestalkt. Maar dat komt niet zo uit de verf. Soms mis ik dat, hier niet. De verhaallijn is complex en de plot verrassend. Daarbij is geocaching als rode draad voor de moordenaar erg origineel wat het verhaal een extra dimensie geeft. Ook de nummering van de hoofdstukken, de latitude en longitude coördinaten draagt bij aan het verhaal. Helemaal als bij het intoetsen van de coördinaten op Google/maps ook nog blijkt dat deze de in het boek bedoelde plek werkelijk aangeven en daarmee laten zien hoe de omgeving van het misdrijf eruit ziet. Je ziet Beatrice en Florin nog net niet rondlopen.

Wat mij betreft is de kennismaking met Ursual Poznaski geslaagd. Karin Slaughter heeft haar boek terecht onder de aandacht gebracht. Een goede thriller, 4 sterren is mijn waardering. Ik kijk uit naar haar volgende boek. Toch nog een opmerking. Die term “literaire thriller”, kunnen we daar ook vanaf?

Ursula Poznanski heeft een eigen website.
En de geocaching gemeenschap die in het boek steeds terugkomt? Die is er ook echt, geocaching.com.
Maar let op, zoals in het boek staat, je account kan nooit worden verwijderd alleen “disabled”.