In de dagen zo van Kerst tot na Nieuwjaar heb ik de Hongerspelen gelezen, en gezien. Ooit was ik daar eerder al aan begonnen maar toen vond ik het niets. Nu vertelde een vriendin enthousiast dat ze de boeken niet kon neerleggen en dat was voldoende reden om nog een poging te wagen. Daarbij is het leuk dat de films die naar de boeken zijn gemaakt alle vier op Netflix staan. Ja, vier films want het derde boek is in twee films uitgebracht.
De boeken zijn bedoeld als YA romans. Daarvan heb ik er niet zoveel op mijn lijst gelezen boeken. Geen idee waarom niet eigenlijk want daar zitten echt prima boeken tussen. De Hongerspelen trok me wel omdat ik boeken over een dystopische samenleving juist weer wel interessant vind.
Ik moet zeggen dat ik de boeken met plezier heb gelezen, leest lekker door, best wel spannend. En leuk om de film er direct achteraan te kijken. De films volgen de roman redelijk nauwegezet. De personages passen bij het beeld dat ik zelf van ze had. Met Woody Harrelson en Donald Sutherland als ster spelers zijn de films het bekijken ook meer dan waard.
Oh ja, de afbeeldingen hebben een link naar het boek in Goodreads resp. de film in IMDB.
Woensdagmiddag, sneak preview in het Louis Hartlooper Complex. Eigenlijk zag ik in de sneak nog nooit een film waar ik helemaal niets aan vond. Weliswaar niet altijd een film die ik zelf zou hebben uitgekozen maar wel de moeite waard.
Vandaag zag ik Being Flynn, de nieuwe film van de Oscar-genomineerde schrijver/regisseur Paul Weitz. In de hoofdrollen Robert de Niro, Paul Dano en Julianne Moore. Het verhaal is grotendeels gebaseerd op op het leven van de echte Nick Flynn, die zijn memoires begin deze eeuw vastlegde in Another Bullshit Night in Suck City. De film begint met Jonathan Flynn die declameert dat er maar drie grote schrijvers zijn in de USA, Mark Twain, J.D. Salinger en hijzelf. Hij schrijft zijn halve leven al aan lijvig boek dat maar niet afkomt.
Nicholas Flynn wil zijn leven een nieuwe wending geven door te gaan werken in een opvangcentrum voor daklozen. Hij heeft zijn vader Jonathan al 18 jaar niet gezien. Hij ziet hem pas weer als Jonathan hem belt met het verzoek hem en zijn spullen te komen halen omdat hij uit zijn appartement is gezet. Het is een moeizame ontmoeting die het leven van Nick danig op zijn kop zet.
Het was alweer een tijd geleden dat ik een film met Robert de Niro had gezien en hij behoort niet tot mijn meest favoriete acteurs. Dat heeft misschien met de keuze van zijn rollen te maken. Al waren zijn prestaties in Novecento en Taxi Driver natuurlijk onovertroffen. In Being Flynn zet De Niro een sterke vertolking van Jonathan Flynn neer. Een kankerpit met een kort lontje die blijft vertellen dat zijn meesterwerk de wereld versteld zal doen staan. Een man die tegelijkertijd vertedering en afschuw oproept. Paul Dano vind ik minder sterk, een beetje eng. Hij kijkt voortdurend verbaasd, een beetje van de wereld. Maar los daarvan is het een boeiend vader-zoondrama waarin je wordt meegenomen naar de zelfkant van de samenleving, daklozen en verslaafden.
De film is vanaf 27 september te zien in het Louis Hartlooper Complex. Hier alvast de trailer.
Op woensdagmiddag naar de sneak preview in het Louis Hartlooper Complex. Het is altijd afwachten welke film je gaat zien. Dat is leuk. Soms is het een film die je zelf ook had uitgezocht maar vaker is het een film die je niet direct op je lijstje had gezet.
Dit keer was het een film die ik zelf niet zo snel zou hebben gekozen, de Deense film A Royal Affair (En kongelig affaere), regie Nicolai Arcel. De film gaat over Christiaan VII, koning van Denemarken en Noorwegen die in 1766 met zijn Britse nichtje, Caroline Mathilde, trouwt. De koning is geestesziek en Caroline is zwaar teleurgesteld in het huwelijk. Het is de tijd van de Verlichting, Voltaire en Rousseau. De nieuwe hofarts Johann Struensee is hier een fervent voorvechter van. Hij krijgt een belangrijke rol in het bestuur van Denemarken en Noorwegen. Dat niet alleen, hij en Caroline krijgen een relatie die uiteindelijk fataal zal blijken te zijn.
De geschiedenis van Denemarken en Noorwegen ken ik maar oppervlakkig. Daar weet ik nu iets meer over. Wat de film in beperkte mate laat zien is de verandering in denken door de Verlichting. De bevrijding die dat voor de een zal betekenen en de bedreiging die dat voor de ander is. Het miserabele leven van een jong meisje. In de film komt niet tot uiting dat zowel Christiaan als Caroline nog zo ontzettend jong zijn. Denk je eens in, trouwen als je vijftien bent met een (in ieder geval in de film) volstrekt gestoorde koning. Verhuizen naar een vreemd land waarvan je de taal niet spreekt. Op je zestiende je eerste kind, op je negentiende de tweede. Dan je hart verliezen aan de hofarts, scheiden op je twintigste en overlijden als je nog maar drieëntwintig bent. Wat een leven. Daar zal niemand jaloers op zijn.
Het is een prima film met goede acteerprestaties. Mikkel Boe Følsgaard kreeg op het filmfestival Berlijn een zilveren beer voor zijn vertolking van de rol van Christiaan VII. De opnames zijn prachtig en als je van kostuums houdt, is dit zeker een film die je zal aanspreken. Ik vond de film de moeite waard. De waardering met drie sterren komt doordat ik het erg jammer vond dat de mate van voorspelbaarheid erg hoog was. Ook was de film soms wat langdradig. Meer dan twee uur is best lang, iets korter was niet erg geweest.
De trailer van de film:
En een link naar de officiële website. En informatie over Christiaan en Caroline op Wikipedia.
Een documentaire (81 minuten) van regisseur David Gelb. Uitgebracht in 2011.
De documentaire gaat over Jiro Ono. Hij is 85 jaar oud en is de eigenaar van Sukibayashi Jiro, het beste sushi restaurant van Tokio. Het restaurant telt drie Michelin sterren.
Jiro Ono is zijn hele leven al bezig met het maken van sushi en vooral het maken van steeds betere en andere sushi.
Zijn restaurant heeft slechts 10 plaatsen en om er te kunnen eten graag een maand van tevoren reserveren en minstens € 300 neertellen.
De film richt zich vooral op de levensfilosofie van Jiro, de rechtlijnigheid waarmee hij zijn twee zoons en de andere koks de kunst van het sushi maken bijbrengt.
Ik vond het een boeiende documentaire. Het is fascinerend om te zien hoe iemand zich in zijn leven op slechts 1 ding kan richten. Alles daarbuiten lijkt niet interessant. De beide zoons van Jiro lijken er al niet anders over te denken.
De film krijgt van mij vier sterren en dat komt vooral door het fantastische camerawerk. Het is een aaneenschakeling van topfoto’s. Alleen dat maakt de film de moeite van het zien al waard. Zelf hoop ik ooit ook een keer op de vismarkt in Tokio met een camera te kunnen rondlopen. Wie weet….
JannyAn's Blog 