Ripper – Isabel Allende

Oorspronkelijke titel: El juego de Ripper.
Vertaald door Rikkie Degenaar.

Toen het boek Ripper van Isabel Allende door de Crimezone leesclub werd aangeboden, was ik verrast. Allende bij de Crimezone leesclub? Een thriller?
Alleen die verrassing was al voldoende reden om me aan te melden voor de leesclub. En ik behoorde tot de gelukkigen die het boek voor Crimezone mochten lezen.

Er was al de nodige commotie over het boek van Allende. In een interview noemde ze het boek een grap (interview). Een uitspraak die veel boze reacties van thrillerlezers tot gevolg had. Allende haastte zich om te zeggen dat haar humor verkeerd was begrepen (reactie). Of haar correctie onder druk van haar uitgever is gebeurd – een boekverkoper had uit boosheid alle ontvangen exemplaren teruggestuurd – of spontaan? Geen idee. Ik ga er maar vanuit dat het een spontane reactie is geweest.

Ripper gaat over Indiana Jackson en haar dochter Amanda. Indiana heeft twee liefdes in haar leven en probeert hierin de goede keuze te maken. Haar dochter Amanda is een slimme en zelfstandige dame die samen met anderen op internet het Ripper-spel speelt. Een spel  waarbij deelnemers moorden uit de negentiende eeuw moeten oplossen. Als haar vader, Bob Martín, hoofdinspecteur moordzaken, te maken krijgt met vreemde moorden in San Francisco gaat het Ripper-team zich bezighouden met het oplossen van deze moorden.

Zodra ik het boek heb uitgepakt, lees ik eerst de achterflap. In veel gevallen krijg ik daar later spijt van maar ik wil eerst zien of ik inderdaad een eerste thriller van Allende in mijn handen heb. Op basis van de achterflap lijkt dit inderdaad het zo te zijn. Maar na zo’n 50 pagina’s denk ik er toch anders over. In vergelijking tot mijn favoriete thrillers is het tempo laag, de personages worden bijzonder uitgebreid en beeldend omschreven en er is veel aandacht voor de omgeving. Het zal van de lezer afhangen of dit bevalt. Verwacht je een thriller, dan zal je vinden dat het wat sneller mag gaan. Heb je een volgende roman van Allende in je hoofd dan vind je het waarschijnlijk allemaal wel prima.

Zoals ik al schreef, ik las het boek voor Crimezone en heb het als thriller gelezen. Ook bij thrillers vind ik het heel prettig dat de personages veel aandacht krijgen. In dit geval duurde het me allemaal wat te lang, het begin had van mij wat vlotter mogen zijn. Het duurt lang voor Allende tot de kern van de zaak komt. Ongeveer op de helft van het boek vond ik het verhaal spannend worden. Dat is voor een thriller echt te laat. Menig lezer heeft dan al afgehaakt.

Uiteindelijk beoordeel ik Ripper toch als een goed geschreven roman met een spannende en originele plot. Het verhaal heeft mij nooit zo gepakt dat ik het boek niet meer kon wegleggen. Dat is voor mij een voorwaarde om een boek een heel goede thriller te noemen. Daarom waardeer ik het boek uiteindelijk met drie sterren.

Tot slot nog een opmerking over de titel. Op het Crimezone forum waren veel lezers teleurgesteld omdat ze door de titel direct een verband legden met Jack the Ripper en tot de ontdekking kwamen dat het boek hier helemaal niets mee te maken heeft. De Spaanstalige lezers zullen deze teleurstelling niet hebben ervaren. Misschien had de Nederlandse titel beter iets zorgvuldiger kunnen worden gekozen.

Vermoorde Ziel – Daniel Blake

Oorspronkelijke titel: Soul Murder
Vertaald door Ed van Eeden.

Voor Crimezone mocht ik meedoen aan de leesclub Overzee. Dit keer was het Vermoorde Ziel van Daniel Blake.
Tot nu toe was Blake mij onbekend. Vermoorde Ziel is de eerste van een thrillerserie die hij onder dit pseudonieme heeft geschreven. Als Boris Starling heeft hij een paar bestsellers op zijn naam staan.

Bij een eerste boek van een onbekende auteur is hoop je natuurlijk te maken te hebben met een nieuwe ster. Door de aankondiging van Crimezone leek het me een boek dat de moeite waard kon zijn. En ik heb me weer laten foppen. Opnieuw heb ik moeten vaststellen dat ik echt geen aandacht moet schenken aan de achterflap. De opmerking “ben je op zoek naar een beetje Hannibal Lecter in Pittsburgh” schept verwachtingen. En die zijn in het geheel niet waargemaakt. Want het was zelfs geen beetje Hannibal Lecter. En dat is jammer. Jammer ook voor de auteur want hij ondervindt hier nadeel van.

Het verhaal begint als Franco Patrese die een begrafenisplechtigheid in de kerk bijwoont. Patrese krijg samen met zijn partner mark Beradino al snel te maken met een moordenaar die   zijn slachtoffers levend verbrand. Samen gaan zij op zoek naar de dader waarbij ze hinder ondervinden van de geheimen die ze zelf, ook voor elkaar, hebben.

Als er iets over de personages in het boek kan worden gezegd dan is het dat ze allemaal geheimen hebben. En dan vooral voor iemand in hun directe omgeving. Veel meer dan dat komt je over de hoofdpersonen ook niet te weten. Ze blijven op afstand. Er zijn daarom geen personages waarvoor je heel veel sympathie of antipathie gaat voelen.
De enige die wat meer uit de verf komt is Patrese, met name in de passage waarin hij over zijn jeugd vertelt. Een van de betere stukken in het boek.

Blake schrijft wel prettig. Korte zinnen, korte hoofdstukken, korte dialogen. Dat leest snel.

Het boek begint veelbelovend. Een aantal gebeurtenissen wordt snel achter elkaar neergezet. Op dat moment is het niet duidelijk of hiertussen een relatie bestaat. Daarna valt de spanning weg. Dat komt vooral doordat de schrijver er zo verschrikkelijk veel dingen bij gaat halen. Het wordt rommelig, het tempo is weg. Dat blijft een beetje het manco van het boek. Te veel, te toevallig en daardoor ongeloofwaardig. Jammer, want het gegeven is goed, de tien geboden als drijfveer voor misdrijven. Helaas worden er teveel andere zaken bijgehaald. En passant ook nog de maatschappelijke problematiek van een van Pittsburghs achterstandswijken in het verhaal meegenomen en de “war on terror”.

Het ligt er zo dik bovenop wie “het gedaan heeft” dat duidelijk is dat die persoon de moorden zeker niet heeft gepleegd. Helaas blijft er dan, mede door de ongeloofwaardigheid van het verhaal, maar 1 andere mogelijke dader over. En ja, die was het. Ergo, een weinig verrassend slot.
Er zijn teveel betere thrillerschrijvers dus ik verwacht niet dat ik snel weer een boek van Blake zal oppakken. Al met al was het niet onplezierig om te lezen. Daarom toch nog drie sterren.

Vijf – Ursula Poznanski

Oorspronkelijke titel: Fünf
Vertaald door Bonella van Beusekom.

Voor Poznanski is dit de eerste thriller voor volwassenen. Om als thrillerauteur bekend te worden onder een breder publiek introduceert Karin Slaughter Poznanski bij haar lezerspubliek via Slaughterhouse.

Ik mocht Vijf lezen voor de Crimezone-leesclub “Van Overzee”.

Het boek heeft een mooie cover die past bij de tekst op de achterflap, “in de vroege ochtendmist wordt in een weiland het lichaam van een vrouw gevonden”. De proloog zorgt direct voor spanning. Wat wil je ook met dit begin “De plek waar zijn linkeroor had gezeten, klopte op het ritme van zijn hartslag. Snel, panisch.”. Maar Poznanski laat meteen zien dat ze ook een mooi sfeerbeeld kan scheppen. “de ochtendmist omhulde haar als een vochtige lijkwade”. Ze heeft een schrijfstijl die weet te boeien, die lekker wegleest.

De gevonden vrouw blijkt te zijn vermoord. Op haar voetzolen zijn getallen getatoeëerd. De rechercheurs Beatrice Kaspary en Florin Wenninger gaan op zoek naar de dader. Ze hebben er een zware dobber aan want het blijft niet bij dit ene slachtoffer. De moordenaar lijkt geocaching als  hobby te hebben. Via gps-coördinaten en raadsels stuurt hij de rechercheurs naar een volgende plek waar hij een “schat” heeft verborgen. Zijn het willekeurig gekozen slachtoffers of is er een verband?

En wat vond ik er van. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Het is een lekker pageturner (hebben we daar eigenlijk al een mooi Nederlands woord voor?), moeilijk weg te leggen want Poznanski weet de lezer in het boek te trekken en mee te sleuren naar de ontknoping. De karakters zijn sympathiek. Ze spreken elkaar wat formeler aan dan wij gewend zijn (met de achternaam) en dat is even wennen. Soms past het taalgebruik daar niet helemaal bij. Ik heb het origineel niet gelezen dus ik kan niet beoordelen of dat een tekortkoming is van de auteur of van de vertaler. De schrijfster probeert de karakters iets meer diepgang te geven. Zo blijkt Beatrice een echtscheiding achter de rug te hebben en min of meer te worden gestalkt. Maar dat komt niet zo uit de verf. Soms mis ik dat, hier niet. De verhaallijn is complex en de plot verrassend. Daarbij is geocaching als rode draad voor de moordenaar erg origineel wat het verhaal een extra dimensie geeft. Ook de nummering van de hoofdstukken, de latitude en longitude coördinaten draagt bij aan het verhaal. Helemaal als bij het intoetsen van de coördinaten op Google/maps ook nog blijkt dat deze de in het boek bedoelde plek werkelijk aangeven en daarmee laten zien hoe de omgeving van het misdrijf eruit ziet. Je ziet Beatrice en Florin nog net niet rondlopen.

Wat mij betreft is de kennismaking met Ursual Poznaski geslaagd. Karin Slaughter heeft haar boek terecht onder de aandacht gebracht. Een goede thriller, 4 sterren is mijn waardering. Ik kijk uit naar haar volgende boek. Toch nog een opmerking. Die term “literaire thriller”, kunnen we daar ook vanaf?

Ursula Poznanski heeft een eigen website.
En de geocaching gemeenschap die in het boek steeds terugkomt? Die is er ook echt, geocaching.com.
Maar let op, zoals in het boek staat, je account kan nooit worden verwijderd alleen “disabled”.

13 uur – Deon Meyer

Deon Meyer – 13 uur
Vertaald uit het Afrikaans door Martine Vosmaer en Karina van Santen

Alweer het 9e buzzzboek van Crimezone en ik was een van de mazzelaars die het kreeg toegezonden. Het bleek een prima boek om over te buzzzen want de spanning begint al op de eerste pagina, een meisje dat rent voor haar leven en Inspecteur Griessel die wordt gewekt door de telefoon omdat er een vermoord meisje is gevonden.

De spanning die Deon Meyer in het begin van deze thriller opbouwt, verdwijnt niet meer. In tegendeel deze wordt alleen maar opgevoerd. Meyer weet op een ingenieuze manier de verhaallijnen van verschillende misdrijven door elkaar te laten lopen. Daarbij hanteert hij verschillende manieren om de spanning te verhogen. Hij heeft een snelle schrijfstijl die ertoe leidt dat je steeds sneller lijkt te willen lezen. Dat effect wordt verhoogd door de vaak korte stukjes tekst en de frequente afwisseling tussen de verhaallijnen. De stukjes tekst worden naar het einde toe steeds korter, het gaat van de eerste naar de vijfde versnelling. Adembenemend.

Net als Ellory in de Helden van New York besteedt ook Meyer veel aandacht aan het karakter van de politieman. Meyer werkt de personages wat mij betreft zelfs nog beter uit. Dat geldt niet alleen voor Griessel maar ook voor de andere karakters. Op de achtergrond speelt de problematiek in het politiekorps zelf, de spanningen en het wantrouwen tussen de verschillende etnische groeperingen.

En of dat allemaal niet genoeg is, heeft 13 uur een superspannend slot met een verrassende en slim bedachte ontknoping. Ik heb me echt moeten bedwingen om niet stiekem te kijken hoe de vork in de steel zat. De laatste bladzijden bijna met ingehouden adem gelezen.

Alles bij elkaar is 13 uur van Deon Meyer niet zomaar een thriller. Mijn kennismaking met Deon Meyer was dan ook aangenaam verrassend. Ik sluit me geheel aan bij het oordeel van deVN jury. Ook ik geeft het boek vijf sterren en ga meteen op zoek naar de andere titels die op zijn naam staan. Bedankt Crimezone!

De Kelder – Brian Freeman

Oorspronkelijke titel: The Burying Place
Vertaald door Paul Heijman.

Jonathan Stride heeft zich samen met zijn vriendin Serena Dial teruggetrokken in een blokhut in het bos om bij te komen van zijn laatste zaak. Als in de omgeving het kind van een bekende chirurg wordt vermist vraagt Maggie Bei,  een oude bekende van Jonathan en Serena, de beide rechercheurs om hulp bij de zoektocht naar het vermiste kind. Tegelijkertijd lijkt ook een seriemoordenaar aan het werk te zijn die vrouwen uit hun huis haalt en vermoordt. Samen met de jonge politieagente Kasey Kennedy, heeft Maggie haar handen vol aan het vinden van de dader.

Een jaar geleden las ik mijn eerste boek van Brian Freeman, The Bone House. Dat was een aangename kennismaking want ik kwalificeerde het boek als pageturner en waardeerde het met maar liefst  vier sterren.
In december kwam Sinterklaas bij Crimezone op bezoek en hij gaf me dit boek cadeau. Mazzelaar die ik ben.

De omslag
Ik vind de omslag goed gekozen. Spannend genoeg om het boek in de boekenwinkel op te pakken en passend bij de inhoud. En dezelfde omslag als de Engelstalige versie. Dat mag wat mij betreft vaker.

Mijn oordeel
Na het lezen van dit tweede boek van Brian Freeman staat vast dat ik een fan ben van zijn boeken. De Kelder is opnieuw een pageturner, spannend van de eerste tot de laatste bladzijde. De verschillende verhaallijnen doen in spanning voor elkaar niet onder. De personages zijn sympathiek en krijgen voldoende aandacht. De schrijver blijft de lezer op het verkeerde been zetten. In mijn aantekeningen las ik terug dat ik sommige dingen wel wat onwaarschijnlijk vond. Nu ik de laatste letter heb gelezen, kan ik dat doorstrepen. Na de verrassende ontknoping vallen alle stukjes keurig op hun plaats.

Een knap geschreven thriller en een absolute aanrader. Ook De Kelder krijgt van mij vier sterren.

Brian Freeman heeft een eigen website en facebookpagina.

Rood Waas – Patricia Cornwell

Patricia Cornwell – Rood Waas, editie 2011, 400 blz.
Oorspronkelijke titel: Red Mist. Vertaald door Mieke Trouw-Luyckx en Yolande Ligterink

Rood Waas werd me toegezonden door Uitgeverij Sijthoff. Ik was een van de gelukkigen die het boek mochten lezen voor de Crimezone Buzzz-club. De kreten op de achterflap zijn niet gering. Op nu.nl “De echte Scarpetta” is terug, de Volkskrant “Cornwell excelleert als ze de menselijke geest ontrafelt”, het AD “Eenzame topklasse”. Deze uitlatingen in combinatie met het plezier en de spanning waarmee ik eerdere Scarpetta-romans van Cornwell heb gelezen, zorgden er voor dat ik met hoog gespannen verwachtingen aan het boek ben begonnen.

Kay Scarpetta gaat op bezoek bij Kathleen Lawler, in de extra beveiligde afdeling van Georgia Prison for Women. Kathleen Lawler zit een straf van 20 jaar uit omdat ze iemand heeft doodgereden terwijl ze dronken achter het stuur zat. Vreemd genoeg gaat Kay niet op eigen initiatief op bezoek, het is Kathleen die haar heeft uitgenodigd. Kay besluit op het verzoek in te gaan omdat ze meer wil weten over de moord op Jack Fielding, een van haar collega’s. Jack lijkt te zijn doodgeschoten door Dawn Kincaid, de dochter van hem en Kathleen.

Het werd een tegenvaller. Tot hoofdstuk 15 was het verhaal vooral chaotisch, moeilijk te volgen en helemaal niet boeiend. Het kabbelt allemaal een beetje voort, beschrijvingen van de omgeving en planten voeren de boventoon. In principe lees ik een boek altijd uit en als je een boek krijgt toegestuurd voor een recensie dan is er een extra reden om het boek uit te lezen maar het heeft wel moeite gekost. Gelukkig wordt het verhaal na hoofdstuk 15 spannender, iets minder chaotisch en er lijkt naar een plot te worden toegewerkt. De lezer wordt meer meegenomen in het verhaal en de komst van Lucy en Benton helpen het verhaal meer spanning te geven. Uiteindelijk is de plot wel erg simpel. Persoonlijk vind ik het altijd aardig als ik door goed lezen en nadenken, zelf had kunnen bedenken hoe de vork in de steel zit. Dat zal geen enkele lezer lukken omdat Kay uiteindelijk meer weet dan de lezer. Jammer.

Tot slot de personages. Het mag dan al even geleden zijn dat ik de laatste Scarpetta-roman heb dichtgeslagen, de Kay en Marino van toen herkende ik niet. Vlakke personen, weinig karakter en slecht uitgewerkt. De lezer die nooit eerder een Scarpetta-roman van Cornwell las, zal zich zeker afvragen wat de populariteit van deze romanfiguur toch kan hebben veroorzaakt. Ook de beperkte rol van zowel Benton als Lucy vond ik een gemis. Misschien moet Cornwell eens denken aan een spin-off waar Benton en Lucy het verhaal dragen.

Door de tweede helft van het boek krijgt Rood Waas van mij twee sterren.