Een Boek vol Leugens – Mary Horlock

Oorspronkelijke titel: The Book of Lies. Vertaald door Mariëtte van Gelder.

Dit boek kreeg ik als recensie-exemplaar bij de boekgrrls. Op grond van de korte beschrijving leek Een Boek vol Leugens me wel de moeite. “een briljant debuut”, “lang verborgen familiekwesties die ons uiteindelijk inhalen” en “een verhaal over individuele of collectieve schuld”. Dat waren de kreten waardoor ik een kansje waagde om dit recensieboek te winnen.

De geheimen in het boek zijn die van de vijftienjarige Catherine Rozier en haar oom Charles Rozier. Catherine weet als enige hoe haar vriendin Nicolette is verdwenen. Charles Rozier was ongeveer even oud in de Tweede Wereldoorlog. Toen de Duitsers het eiland hadden bezet werd zijn vader beschuldigd van spionage. Hij weet wat wat er toen is gebeurd.

Catherine vertelt haar verhaal in 1985. Ze doet verslag van de gebeurtenissen. Bij ieder hoofdstuk staat uitdrukkelijk vermeldt hoe laat het is en waar ze zich bevindt. De geschiedenis van Charles Rozier is op schrift gezet door zijn broer, de vader van Catherine. Ook hier is bij ieder hoofdstuk aangegeven wanneer dat is gebeurd, 1965.

Wat mij betreft was het geen briljant debuut. Het boek heeft me geen moment geboeid. Het is moeizaam lezen met alle tussenzinnen en uitstapjes, de vaak semi-wetenschappelijke voetnoten en het soms overdreven wollig taalgebruik. Met dat laatste bedoel ik bijvoorbeeld “ik keek in de kristallijnen, twinkelende zee”. Het verhaal hangt als los zand aan elkaar. Het duurt lang voordat duidelijk wordt waarom beide verhalen naast elkaar worden verteld. Feitelijk gaat het boek meer over geheimen dan over leugens. Veel personen in het boek dragen een geheim met zich mee. Dat geldt niet alleen voor Charles en Catherine. Beide hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt. Voor Charles Rozier is wel sympathie op te brengen maar Catharine is een vervelende puber met een enorm gebrek aan zelfvertrouwen. Mary Horlock heeft er voor gekozen om Catherine in haar verhaal vaak hoofdletters te laten gebruiken. Zoals “ze was een Liegbeest en een Verraadster” en het “was geen Gruweldaad”. Het komt wat gekunsteld over. Net als de voetnoten overigens.

Nee,  helaas, mijn boek was het niet. Het heeft me moeite gekost om het boek uit te lezen en een volgende roman van deze auteur zal dan ook niet snel op mijn leeslijstje verschijnen. Mijn waardering, twee sterren.