De Antilliaanse Huisdame – Kel Hoben

Van de achterflap: De succesvolle binnenhuisarchitecte Yvette van Haren wordt vermoord in haar villa in Almere Hout. Al snel blijkt dat er maar twee personen de dader kunnen zijn: haar echtgenoot en hun huisdame. Kel Hoben volgt op boeiende wijze deze twee verdachten. De scherp analyserende Ronald van Haaren met zij typisch gevoel voor humor en associaties, en de door haar Antilliaanse achtergrond lijdzame Sheraida Martes. Hij schetst op een trefzekere manier hun onderlinge relatie, en die van hen beiden met de dominante Yvette. Een meeslepende thriller met onverwachte ontwikkelingen en een verrassende ontknoping.

Het verhaal begint met Ronald van Haren die zojuist zijn vrouw, met een mes in haar lijf, op de keukenvloer heeft aangetroffen. De schrijver laat Ronald de gebeurtenissen analyseren. Hij komt al snel tot de conclusie dat er maar twee mogelijke verdachten zijn, hijzelf en de Antilliaanse huisdame. Het is aan de recherche, Jan Mennink en Julia Sharovsky, om uit te vinden wat er werkelijk is gebeurd en Ronald is er erg op gebrand om hen te helpen. Uiteindelijk is het Julia die als eerste doorheeft hoe de vork werkelijk in de steel zit en de waarheid boven tafel weet te krijgen.

De schrijver maakt veelvuldig gebruik van flashbacks om de lezer te informeren over de diverse personages, hun relaties en eerdere gebeurtenissen die van belang zijn voor het verhaal. Het is functioneel en leest prettig. De spanning wordt goed opgebouwd. Het zijn vooral de relaties tussen de personen die aandacht krijgen. De personages zouden wel wat meer kunnen worden uitgewerkt. Uiteindelijk weten we niet zoveel over Roland, behalve dan dat hij zijn handelen nogal eens door zijn mannelijk geslachtsorgaan laat bepalen. Ook de andere personages zouden iets meer aandacht kunnen krijgen. Er gebeurt in het boek ook wel veel dat niet direct met de moord te maken heeft. Misschien iets teveel. Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan de broer van Julia. Moeten we hem en zijn activiteiten echt leren kennen? Voegt het iets toe aan het verhaal?

Nu ik het boek heb uitgelezen, vind ik dat de schrijver de lezer in het eerste hoofdstuk bewust op het verkeerde been zet. Er moet toch een betere manier zijn om de lezer tot het einde toe in spanning te houden over de vraag “wie heeft het gedaan?”.

Mijn eindoordeel: drie sterren. Het is spannend genoeg en leest lekker weg.